1- گروه روانشناسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران 2- گروه روانشناسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران ، ramesh_somayeh@ut.ac.ir 3- گروه بیماری‌های قلب و عروق، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی شهید صدوقی یزد، یزد، ایران
چکیده: (6491 مشاهده)
خلاصه هدف.پژوهش حاضر با هدفبررسی نقش نگرانی، نشخوار خشم و تنهایی اجتماعی در پیشبینی سازگاری با بیماری قلبی انجام شد. زمینه. سازگاری با بیماری قلبی، به عنوان تجربهای استرسزا، فرآیندی دشوار است و مشکلات جدی برای فرد مبتلا ایجاد میکند. روش کار. تعداد 327 فرد مبتلا به تنگی عروق کرونر (138 زن و 189 مرد) در این پژوهش شرکت کردند. شرکتکنندگان در پژوهش، پرسشنامه نگرانی ایالت پنسیلوانیا (PSWQ)،مقیاس نشخوار خشم (ARS)، مقیاس تنهایی اجتماعی (SLS) و مقیاس سازگاری با بیماری (AIS) را تکمیل کردند. برای تحلیل دادهها از آزمون آماری همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام استفاده شد. یافته ها.نگرانی، نشخوار خشم و تنهایی اجتماعی با سازگاری با بیماری قلبی دارای همبستگی منفی معنادار هستند؛ بدین معنی که با افزایش نگرانی، نشخوار خشم و تنهایی اجتماعی، سازگاری با بیماری قلبی کاهش مییابد. در تحلیل رگرسیون از سه متغیر تحلیل شده، دو متغیر نگرانی و تنهایی اجتماعی توان پیش بینی سازگاری با بیماری قلبی را داشتند و نشخوار خشم چنین توانی را نداشت؛ به طوری که نگرانی، 35 درصد و نگرانی به همراه تنهایی اجتماعی، 41 درصد از واریانس سازگاری با بیماری قلبی را تبیین کردند (01/0p<). نتیجه گیری. بر اساس یافتههای این پژوهش میتوان نتیجه گرفت که توجه به نقش نگرانی و تنهایی اجتماعی در برنامههای پیشگیری مربوط به سلامت یک ضرورت است. در سطح درمان بیماریها، همزمان با درمانهای معمول طبی، هدف قرار دادن نگرانی و تنهایی اجتماعی در مداخلات روانشناختی نیز ضرورت دارد.
